แสงแดดที่แสนอบอุ่นกับเสียงนกที่ได้ยินอยู่ไกลๆ ไม้กอล์ฟ Air Knight ที่กำลังตบอยู่บนไหล่ของเนลอย่างเป็นทำนองในแต่ละก้าว ไม้ที่ดูใหญ่กว่าตัวเธอทำให้เธอยิ่งดูตัวเล็กมากขึ้นไปอีก ลักษณะการกำไม้อย่างเบาๆ ไม่ใช่เรื่องปกติ เป็นการดูแลรักษาไม้อย่างถูกวิธี แสดงว่าเธอมีประสบการณ์ในการเล่นปังย่ามาแล้ว

แมวตัวหนึ่งกำลังก้าวเดินด้วยท่าที่สง่างามอยู่ที่ด้านหน้าของเนล บางครั้งก็วิ่งอย่างเร็ว บางครั้งก็ก้มหัวลงต่ำเพื่อเร่งเนลเดินให้เร็วขึ้น ด้วยเสียงร้องของมัน

รอยยิ้มที่มีความหวัง ที่อยู่บนใบหน้าที่เฉยเมยของเนล ช่างเหมือนทุกทีเลยสิน่า

แสงแดดที่ทอดยาวมาสัมผัสกับสายตา ก่อให้เกิดร่มเงาของอาคาร เนลหยุดชะงักทำหน้าย่นเพราะแสบตา แมวที่อยูข้างๆ กำลังขยี้ตาเช่นกัน สักพักก็เดินผ่านหน้าจนไปไกลลิบ เนลดุเรียกแมวให้กลับมา “เป๊ปเปอร์ ครูคาดี้เคยสอนไว้ว่า เราต้องเดินแบบสุขุมเยือกเย็น อย่ารีบร้อนแบบนั้น” แต่แมวก็ไม่ฟัง วิ่งไปวิ่งมา พร้อมส่งเสียงร้องไปตามทางเดิน แล้วก็บิดตัวไปมาพร้อมหันหน้ามามอง

เนลมองหน้าแมวด้วยสีหน้าเฉยชาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วอยู่ดีๆ ก็อ้าปากอย่างจริงจังโดยที่หน้าตายังเฉยเมยอยู่เหมือนเดิม พร้อมทั้งเผยอมุมปากเหมือนจะหัวเราะ เนลจ้องมองแมวด้วยสายตาแปลๆ อยู่ครู่นึง หลังจากนั้นก็ทำหน้าตาเฉยเมยอีกครั้งแล้วก็ออกเดินต่อ “เพราะเป๊ปเปอร์น่ารักมากเกินไป จึงเป็นเรื่องใหญ่ ความพอดีเป็นสิ่งที่ดีที่สุด ถ้าน่ารักเกินไป จะมองไม่เห็นความน่าเกลียด. . อืม . .” เนลพึมพำในระหว่างที่เดิน

ทางเดินบนเขาที่ทอดยาวลงมาถึงปากทางเข้าเมองวิซซิตี้ เด็กผู้ชายผมแดงกำลังเดินอยู่ที่ริมทางอย่างเงียบๆ รู้สึกเหมือนไม่คุ้นตาเลย สายตาที่เย็นชาของเด็กผู้ชายดูท้อใจ หนาวสั่น ไม่เข้าใจ เพราะเสื้อเกราะสีดำที่ห่อหุ้มร่างกายและมีดสีดำที่คาดอยู่ที่เอวของเด็กชาย เขากำลังเดินอยู่ริมทางเดิน แต่ดูเหมือนจะเดินมานานมากแล้ว เด็กผู้ชานคนนี้ชื่อแคซ เป็นเด็กที่ทุกคนต่างหวาดกลัวในคำสาปของเขา เขาเห็นเด็กคนนึงที่กำลังเดินมาทางนี้ สายตาของแคซจับจ้องไปยังแมว ลักษณะของ Air Knight, กระเป๋านักเรียน, และชุดนักเรียนที่ใส่ เห็นชัดได้ว่าเป็นนักเรียนของโรงเรียนเวทย์มนต์ Wiz Wiz แน่นอน

“นี่เจ้าหนู ถ้าจะไปที่วิซซิตี้ ใช่ทางนี้หรือเปล่า?” เพราะเห็นว่าเป็นเด็ก แคซจึงถามดูอย่างนุ่มนวล คนทั่วไปจะไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้แคซ เพราะแบบนี้เมื่อแคซถามเส้นทางกับใคร เค้าจะวิ่งหนีกันไปหมด เขาเคยพบกับคนสองถึงสามคนที่นานๆ จะเจอบนถนนที่ไปยังเมือง แต่พวกเขาก็หลีกเลี่ยงที่จะสนทนากับแคซ เขาจึงเดินไปตามเส้นทางที่ผู้คนเหล่านั้นใช้เดิน และ สันนิษฐานว่าเป็นทางที่ไปสู่เมืองวิซซิตี้ แต่ก็ไม่มั่นใจว่าไปถูกทางหรือไม่ ท่าทางของเขาดูขมขื่นนิดๆ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์เช่นนั้น

เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่หวาดกลัวตัวเขา แต่ก็ตกใจนิดหน่อยที่แคซกล้าเดินตามและเข้าไปถามทางเธอ แต่เขาก็ถามด้วยความนุ่มนวล... จริงๆ นะ...

“เหมียวว” แมวเดินผ่านแคซไป และ เด็กผู้หญิงก็เดินผ่านแคซไป โดยไม่ชายตามองแม้แต่น้อย แคซรู้สึกอึ้งๆ แบบพูดไม่ถูก “ว่าไงนะ... ใครพูด....”

“ไม่ได้นะ อย่าเข้าใกล้เด็กคนนั้น!!” นั่นคือเสียงของคาเร็น ซึ่งเธอคอยตามหลังแคซอยู่เสมอ แต่ทว่าครั้งนี้คาเรนรู้สึกไม่ดีกับเด็กคนนี้ ทำให้แคซต้องหยุดชะงัก แล้ว รู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที แคซชักดาบขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน แล้วหันปลายดาบไปที่เด็กคนนั้น สายตาของแคซที่จับจ้องไปที่เธอ กับ ดาบเล่มนั้น พร้อมที่จะทะลุร่างของเธอทันที

“....เธอเป็นใคร?” ทั้งๆ ที่เป็นวันฟ้าครึ้ม แต่แสงจากมีดก็สะท้อนเข้าตา แต่สายตาของเด็กผู้หญิงไม่หวั่นไหวแม้แต่น้อย ราวกับวาไม่ได้สนใจคมมีดอันแหลมคมที่อยู่ด้านหน้าเลย เมื่อแคซเห็นท่าทางของเธอเช่นนี้ ก็คิดได้ทันทีว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา เธอต้องไม่ใช่นักเรียนของโรงเรียนเวทย์มนต์ทั่วๆ ไปแน่ๆ “ตอบสิ!!” ไม่ใช่แค่ตรวจสอบมีดที่จ่ออยู่ด้วยสายตาเฉยเมย เธอหันไปมองแมว ปากของเธอเริ่มเปิดอ้าออกมา “ขอโทษนะ เป๊ปเปอร์ไม่มีเวลาว่างที่จะเตือนเรื่องทางบ่อยๆ ฉันชื่อเนล เป็นนักเรียนของโรงเรียนเวทย์มนต์ Wiz Wiz"

“อะไรนะ? ความรู้สึกนี้...” แคซเริ่มกำดาบแน่ เหมือนพร้อมที่จะโจมตีได้ทันทีถ้ามีอะไรไม่ชอบมาพากลเกิดขึ้น

“เอ๋? นั่นมันคุณแคซนี้ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ จะไปที่วิซซิตี้เหรอ?” เจ้าของเสียงนั้นเป็นนูริ
เมื่อนานมาแล้ว ทายาทของนักรบที่เป็นฝ่ายมาร ทุกครั้งที่เผชิญหน้าในการต่อสู้ที่เกาะปังย่า จะมีทั้งเสียงหัวเราะที่ดูงี่เง่า และ สีหน้าที่น่ารำคาญอยู่เสมอ แต่ทำไมเด็กคนนี้ถึงสร้างความรู้สึกน่าหวาดผวาได้ถึงขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้ดูน่ากลัวเลยแม้แต่น้อย แคซไม่เข้าใจเลยจริงๆ “เธอมีเรื่องอะไรเหรอ นูริ?” “หือ ผมเหรอ อ๋อ ผมเตรียมเซ็ตไม้กอล์ฟใหม่ เพื่อเดินทางไปที่ Win Wiz คุณแคซตอนนี้ทำอะไรอยู่เหรอ? แต่จากที่เห็น คงไม่มั๊ง . . .” “อย่าเข้ามาใกล้มากกว่านี้” แคซตะโกนบอกนูริ “แต่ทว่าคุณแคซ เด็กคนนี้ยังเด็กอยู่เลย เธอคงกลัวมากนะครับ ถ้าคุณทำแบบนี้น่ะ เก็บมีดก่อนดีกว่านะ”

“ขอโทษนะ ฉันเข้าใจผิด ไปดีกว่า” ดูเหมือนว่าความเข้าใจผิดจะคลี่คลายแล้ว แต่ความรู้สึกนี้ไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้เลยจริงๆ แมวที่คอยดูแล้วไม่สั่นไหวอยู่ที่ปลายท้า เดินเข้ามาอย่างช้าๆ หัวของมันคลอเคลียอยู่ที่เท้าของแคซ “....” “เอ๊ะ เธอพูดแปลกๆ นะ เธอเป็นนักเรียนโรงเรียนเวทย์มนต์เหรอ? ยินดีที่ได้รู้จัก ผมชื่อนูริ” นูริยื่นมือที่อยู่ในกระเป๋า ซึ่งเต็มไปด้วยความร้อนออกไป และมองด้วยสายตาที่เป็นประกาย “อ๊ะ! อะไร...น่ะ?” มันลอยกระเพื่อมๆ ขึ้นลง และตกลงในกระเป๋า สิ่งนั้นคือชิ้นส่วนก้อนหินเล็กๆ ธรรมดา มีตัวอักษรโบราณจำนวนมากจารึกอยู่บนนั้น ยกเว้นตรงที่ความเงางามที่กำลังส่องแสงสะท้อนสายตายอยู่ในตอนนี้ “...!” แคซจับความรู้สึกของก้อนหินเล็กๆ ก้อนนั้นได้ แต่เขามองไม่เห็นมัน สักแป๊บนึงความรู้สึกนี้ก็หายไป นูริล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วหยิบก้อนหินก้อนนั้นออกมา แคซทำหน้าบูดเบี้ยวสงสัยแก่นูริ ที่กำลังตาเบิกกว้างด้วยความ งงงวย “นี่ นี่คืออะไรเหรอ? ใช่...ใช่? มันคืออะไรอะ?” “ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่มันออกมาจากกระเป๋าของผม” “นี่คือ Box of Time” “หืม Box of Time?” “อำนาจมหัศจรรย์ของปีศาจ เป็นสิ่งที่สร้างความอันตราย เราสมควรเอาไปส่งให้คาดี้ เพื่อที่จะเรียกชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วเกาะให้คืนทั้งหมด” “อ๊ะ..ครูคาดี้ใช่ไหม” เนลพูดเมื่อมองไปยังก้อนหินที่อยู่ในมือของนูริ “เวทย์มนต์ของคุณครูคาดี้ จะช่วยในการดูดซึมซับ Box of Time ทั้งหมดรอบๆ บริเวณนี้โดยอัตโนมัต คุณครูสามารถช่วยได้นะ” “เหมียว~” แมวที่เคยนั่งอยู่ที่ปลายเท้าของแคซ ส่งเสียงร้องตามคำพูดของเนล นูริใจฝ่อนิดหน่อยต่อชื่อคาดี้ แต่ก็โต้แย้งลำบาก “ถ้าเป็นฉัน ฉันคงทำอย่างนั้นนะ ถ้าต้องการรางวัล ก็ต้องไปพบครูคาดี้โดยตรง เหมือนกวางที่ต้องค้นหาบ่อน้ำ” นูริอึ้งกับท่าทางของเนลที่กล่าวด้วยไวจาไพเราะ สีหน้าอันเฉยเมยของเนลและคำพูดที่ไม่สามารถเข้าใจได้นั้น นูริไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร “ท่าทางจะยุ่งกันนะ เป๊ปเปอร์รออยู่นานแล้ว” “อา เดี๋ยวก่อนนะ ฉันไปด้วย” “แต่หนูไม่ได้ไปยังวิซซิตี้นะ หนูไปยังทางตรงกันข้ามต่างหาก” “อ๊ะ, ถ้างั้นรอเดี๋ยวนะ มีอะไรจะถามนิดหน่อย” แคซกำลังมองดูนูริที่พูดขอร้องอย่างสุภาพ กับ เนลที่เดินต่อไปโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปดู แคซคิด “เด็กคนนี้.. มีอะไรบางอย่างไม่ชอบมาพากล.. Box of Time… การดูดซึมของเวลา... คาดี้กำลังปิดบังอะไรไว้?”