“อ่าฮ่า เคยมีคนพูดไว้ว่า ถ้าจะซ่อนใบไม้ จะต้องซ่อนในป่า เพราะมันมีจำนวนมาก หุหุ”

ณ สถานที่ที่ไม่มีใครเลย สถานที่นี้ได้ถูกห่อหุ้มด้วยความลับที่หนาแน่นและเยอะที่สุด อยู่ใน Wiz Wiz โรงเรียนเวทย์มนต์ที่ดีที่สุดบนเกาะปังย่า ตรงนี้เป็นที่ที่ได้รับการยินยอมให้เข้าออกได้เฉพาะ คาดี้เท่านั้น ซึ่งได้รับตำแหน่ง “ผู้คุมกฏ” ของผู้ใช้เวทย์มนต์ที่อัจฉริยะที่สุดแห่ง Wiz Wiz ซึ่งเต็มไปด้วยนักเวทย์จำนวนมาก ถ้าเช่นนั้น คำพูดที่พูดคนเดียวนี้ เป็นของใครไม่ได้นอกจาก “คาดี้”

“เฮ้อ~” เสียงถอนหายใจที่ตามออกมาหลังจากคำพูดนั้น ไม่ใช่ความท้อใจ แต่กำลังหมดความกังวลใจ และสิ่งที่ทำให้คาดี้กังวลใจนั้น อยู่ในคริสตัลที่สะท้อนเห็นดวงตาของคาดี้ ซึ่งเป็นที่ๆ จะได้สัมผัสกับนักกวีที่ยิ่งใหญ่ของคาดี้

เด็กน้อยคนหนึ่ง ที่เป็นเงาสะท้อนจากคริสตัลซึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆ กับสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ลักษณะการแต่งกายเป็นเสื้อกับกระโปรงนักเรียนของ Wiz Wiz เป็นเด็กตัวเล็กๆ อายุไม่มากไม่น้อยประมาณ 10 ปี ผมสั้นที่ดูอ่อนหวาน หน้าตาที่เฉยเมยของเธอกำลังแหงนหน้ารับบรรยากาศที่สดชื่น

นักกวีผู้ยิ่งใหญ่ ซึ่งเป็นนักเรียนระดับสูง กำลังเห็นเด็กน้อยที่กำลังเดินแหงนหน้าพูดจารัวๆ เขาจึงหยุดเดินและเอ่ยคำทักทายต่อเด็กน้อยคนนั้น

“สวัสดีจ้าเนล วันนี้มาคนเดียวเหรอ? จะมาฝีกซ้อมใช่ไหมล่ะ”

“ไม่ได้มาคนเดียวจ้า เป๊ปเปอร์มาด้วย วันนี้ไม่ได้เพียงแค่ฝึกซ้อมเท่านั้นนะ แต่มีแผนจะหาประสบการณ์จริงด้วย” เด็กน้อยชื่อเนลตอบคำถามในขณะที่อุ้มแมวอยู่ สำเนียงการพูดของเธอ ถ้าเธอร้องไห้ เธอก็ยังคงแสดงหน้าตาที่เฉยเมยแบบนี้อยู่เป็นแน่ ลักษณะการพูดที่นอบน้อมแบบนี้ดูไม่เหมาะกับเธอเลยแม้แต่น้อย ลักษณะเหมือนนักเรียนระดับสูงมากกว่าและแมว(ดูเหมือนจะเป็นแมววิเชียรมาศที่มาจากประเทศไทย)สีหน้าก็เฉยเมยเหมือนเจ้าของของมัน เห็นทีไรก็รู้สึกถึงความไม่เข้ากันอย่างแรง เหมือนการผสมยาที่ใช้สูตรที่ไม่ตรงกัน “อ่า งั้นเหรอจ๊ะ ตั้งใจฝึกซ้อมนะ ดูเธอท่าทางยุ่งๆ”

“ขอบคุณ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”

เมื่อจ้องมองเนลทีเดินจ้ำอ้าวออกไปจากที่นั่งด้วยใบหน้าที่เฉยเมย นักกวีผู้ยิ่งใหญ่นั่งใจลอยอยู่ตรงนั้นครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเมื่อคิดอะไรบางอย่างออก จึงได้เดินออกไปจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว
“เพอร์เฟค!! การบอกไบ้ระหว่างที่ใช้ธาตุเคมี Ebote ระดับ3, คนที่ใกล้ชิดกับแมว และ วิธีพูดอย่างเป็นธรรมชาติที่ออกมาจากหลักสูตรระยะสั้นของฉัน! ทุกอย่างสำเร็จ”
คาดี้ยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อมองเข้าไปยังคริสตัล ลูกน้องคนสนิทที่ทำท่าทีกริยาโอ้อวดในความสำเร็จของตนเอง

ณ สถานที่เดิม สถานที่ ที่ไม่ใครอยู่เลย เด็กน้อยมองผ่านหอประชุมแล้วลังเลอยู่ครู่หนึ่งที่หน้าประตู มองไปยังรอบๆ ด้วยสีหน้าที่เฉยเมย แต่ก็เปิดประตูแล้วก็เดินจำอ้าวออกไปจนได้ คาดี้ยิ้มให้กับ 3 ปีที่ผ่านไป เธอปิดตาแล้วก็ขยับนิ้ว “คริสตัลนั้นไม่สำคัญอีกแล้ว ฉันคงเก็บความกังวลไว้มากเกินไป ฉันต้องเริ่มมองหาความหวังครั้งใหม่ซะแล้วสิ